(၁)ရြာအဝင္
မေန႕က saintsbury's စိန္႕စဘရစ္မွာ အလုပ္မွ အျပန္ေစ်းဝယ္ရင္း အာရွအစားအစာေတြ ေရာင္းေသာအတန္းတြင္ ပဲအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေတြ႕ေတာ့ ငယ္ငယ္ကရြာမွာေက်ာင္းသြားတက္တု
န္းက ရြာကလူေတြလုပ္ေကၽြးတဲ့ ပဲေရပြကိုသြား သတိရမိသည္။ ပဲေရပြကို သူတို႕ဘယ္လိုလုပ္လဲမသိ...၊စားလို႕ေကာင္းတာေတာ့ အမွန္ပင္။ သူတို႕ထံက ၾကားရတာကေတာ့ ဆီအင္မတန္ ကုန္သည္ဆိုတာပင္ ျဖစ္သည္။
ငယ္ငယ္တုန္းက ေျခာက္တန္းကို သရက္ေခ်ာင္းဟုေခၚေသာ ေတာရြာေလးတရြာတြင္ သြားေရာက္ေျဖဆိုခဲ့ပါသည္။ထိုရြာကေလးကို ရန္ကုန္ၾကည့္ျမင္တိုင္ ဘူတာရုံမွ နံနက္ ၇ နာရီခြဲ ရန္ကုန္-သာရေဝါ ရထားကို ၆ နာရီ ခန္႕စီး၍ သာရေဝါသို႕ ေရာက္သည္အထိ အရင္သြားရပါသည္။ထိုမွတဆင့္ ေမာ္ေတာ္ နာရီဝက္ခန္႕စီး၍ ဟသၤာတ သို႕ကူးရ၏။ ဟသၤာတမွတဖန္ ေမာ္ေတာ္တနာရီခြဲေလာက္စီး မွ ထိုရြာေလးသို႕ေရာက္သည္။ မိုးတြင္းဆုိလွ်င္ေတာ့ ရြာကိုေမာ္ေတာ္တန္းေရာက္ပါသည္။ ေႏြဆိုလွ်င္ေတာ့ ေမာ္ေတာ္ဆိပ္ကေန ရြာကို ၂ မိုင္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရသည္။ ကိုယ္သြားတုန္းကမိုးတြင္းဆိုေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္စရာမလုိပါ။ ရြာကိုသြားရတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ အေဒၚက အထက္တန္းျပဆရာမအျဖစ္ လက္ပံတန္းကေန သာရေဝါကို တာဝန္က်လုိ႕ အေဒၚႏွင့္အတူလိုက္လာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အေဒၚကေတာ့ သရက္ေခ်ာင္းကို ၂ ေခါက္ ၃ ေခါက္ေလာက္လာျပီး ပစၥည္းေတြ အကုန္ေရြ႕ထားျပီးမွ ကိုယ့္ကို လာေခၚျခင္းျဖစ္သည္။
ေမာ္ေတာ္ဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ျမိဳ႕ကဆရာမနဲ႕ သူ႕တူမေလးလာမွာဆိုျပီး ရြာကလူေတြ ေမာ္ေတာ္ဆိပ္မွာအမ်ားၾကီးလာေစာင့္ေနၾကသည္။ က်မအတြက္ ေမာ္ေတာ္ေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္းပင္ စျပီးျပႆနာစျပီးတက္ပါေတာ့သည္။ ျပႆနာကေတာ့ ႐ႊံ႕ေတြပါ။ ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းေဘးက ရြာဆိုေတာ့ ေရမဝင္ရေအာင္တာေတြဖို႕ထားသည္။ ေမာ္ေတာ္ေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္းပင္ ဗိုင္းခနဲ ႐ႊံ႕ေတြၾကားထဲမွာ ေခ်ာ္လဲပါေတာ့သည္။ရြာသားမ်ားအၾကံေပးသည့္ အတိုင္းဖိနပ္ခြ်တ္ေလွ်ာက္ေတာ့လဲအဆင္မေျပပဲအေျပးေလ့
က်င့္စက္ေပၚတြင္မေျပးတတ္ေျပးတတ္ႏွင့္ ေျပးဖို႕ၾကိဳးစားေသာလူတစ္ေယာက္လိုေရွ႕မေရာက္ဘဲထိုေနရာတြင္ဘဲလည္ေနသည္။
ေနာက္ေတာ့ေဘးကလူတစ္ေယာက္ကိုကိုင္ျပီးလမ္းေလွ်ာက္မွပဲအဆင္ေျပသြားပါေတာ့သည္။အဲ့လိုနဲ႕
တည္းရမယ့္အိမ္ေရာက္ေတာ့မိုးခ်ဴပ္သြားျပီ။ အိမ္ေလးကေတာ့ထိုရြာတြင္အေကာင္းဆံုးထဲကျဖစ္သည္။
ႏွစ္ထပ္တိုက္အမ်ိဴးအစားထဲကျဖစ္သည္။အိမ္နံေဘးတြင္ေရတြင္းေလးတစ္တြင္းရွိသည္။အိမ္ေနာက္ဘက္
တြင္လည္းကြမ္းျခံ ရွိသည္။မီးစက္ေမာင္းထားသည္.အတြက္ တအိမ္လံုးလင္းထိန္ေနဧ။္။
ျခင္ေျပးရန္အတြက္တစံုတရာကိုမီးရွိဳ.ထားေသာအနံ႕ေလးကိုလဲသင္းသင္းေလးရေနသည္။
ထိုအနံ႕ေလးကိုအင္မတန္ပင္နွစ္သက္မိပါသည္။အေဒၚကေတာ့ထိုအနံ႕က ိုေတာနံ႕ဟုအမည္ေပးထားသည္။
ထမင္းစားေတာ့လဲေပ်ာ္စရာျကီး ၊ဟင္းေတြကထမင္းစားပြဲအဝိုင္းျကီးအျပည့္ ။ကိုယ့္အိမ္မွာေတာင္တခါမွ
အဲ့ေလာက္ဟင္း အမ်ားျကီး ျဖင္.ထမင္းမစားဘူးေပ။ဒါေပမယ့္ အသားဟင္းေတာ့ လံုးဝမပါ။ပထမဦးဆံုး ညစာ
သည္တေန႕လံုးခရီးသြားထားရ၍လားမသိ အင္မတန္ပင္ စားေကာင္းခဲ့ပါသည္။ေနာက္တေန.တြင္လည္း
ပံုမွန္အိပ္ေနျကအိပ္ယာ မဟုတ္သည္.အတြက္ အေစာျကီးနိုးေနသည္။ သို.ေပမယ့္ က်မ ၏အေစာျကီးမွာ
ထိုရြာတြင္ ေနထိုင္သူမ်ား၏ ဆြမ္းေတာ္က်က္ခ်ိန္ ပင္ျဖစ္သည္။မ်က္နွာသစ္ျပီးေသာအခါ အိမ္ရွင္ ဦးျကီးက
ခဏေနမုန္.ဟင္းခါးသည္လာရင္ ၊မုန္းဟင္းခါးဝယ္ေကြ်းမယ္ ေျပာသျဖင့္ဝမ္းသာသြားပါသည္။
အဘယ္ေျကာင္.ဆိုေသာ္ က်မသည္ မုန္႕ဟင္းခါးကို အေသအေက်ၾကိဳက္ေသာသူ တေယာက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ က်မဧ။္ အက်င့္တခုမွာ မနက္စာကို ထမင္းျဖင့္ မစားတတ္ပါ။ယခု အခ်ိန္အထိ သည္အတိုင္းပင္။ ခဏေနေသာအခါ မုန္႕ဟင္းခါးသည္ေရာက္လာဧ။္။ ထိုရြာဧ။္ မုန္႕ဟင္းခါးေရာင္းပံုမွာ ေတာ္ေတာ္စိတ္ဝင္စားဖို႕ေကာင္းသည္။ ေတာင္းတခုထဲတြင္ မုန္႕ဖတ္ႏွင့္ ဟင္းရည္အိုးထည့္ကာ ေခါင္းဖုေလးျဖင့္ ရြက္ျပီး ရြာအႏွံ႕ လိုက္ေရာင္းျခင္းျဖစ္သည္။ ေရာင္းပံုကား ဘယ္ေလာက္သားလဲဟုေမးကာ မုန္႕ဖတ္ကို ခ်ိန္ခြင့္ျဖင့္ ခ်ိန္ေပးသည္။ ျပီးမွဟင္းရည္ကို မုန္႕ဖတ္အနည္းအမ်ားအလိုက္ထည့္ေပးသည္။ မုန္႕ဟင္းခါးဟင္းရည္မွာ သိပ္ေတာ့မေကာင္းလွပါ။က်မအဖို႕ေတာ့ ေကာင္းေကာင္း၊မေကာင္းေကာင္း မုန္႕ဟင္းခါးစားရဖို႕သာအဓိကျဖစ္သည္။ မုန္႕ဟင္းခါးစားျပီးေနာက္ အိမ္ရွင္ဦးၾကီးက ငါးဖယ္မုန္႕ဟင္းခါးေကာင္းရဲ႕လားဟု ေမးဧ။္။။ ထိုအခါ က်မဧ။္ အေဒၚက ငါးဖယ္နဲ႕ခ်က္တာလား ဦးေလးဟုေမးေသာ အခါ ဦးၾကီးက ငါးမပါလုိ႕ ငါးဖယ္မုန္႕ဟင္းခါးဟုေခၚေၾကာင္း ရယ္စရာဟုေျပာသည္။
No comments:
Post a Comment